woensdag 20 januari 2010

De Simulatie Hypothese

Als antwoorden vragen met zich meebrengen

De mensheid ontwikkelt haar technologieën en wetenschappen met een ongekend tempo. En ook de snelheid waarmee deze ontwikkelingen plaatsvinden vergroot zich opzienbarend snel. Ontwikkelingen waar men vroeger decennia over deed fikst men vandaag de dag in een handomdraai en eureka-momenten van een eeuw geleden worden er bij de kleine koters van vandaag met de paplepel ingegoten.
Maar nu wil ik het met name over één technologie hebben die de laatste decennia een heuse opmars heeft gemaakt en populairder dan ooit is: simulatie. Er zijn tegenwoordig vele manieren om alles wat er om ons heen gebeurt na te bootsen, dit reikt van het racespelletje van je broertje of buurjongen waarin iedere botsing een schouwspel op zichzelf is tot ingewikkelde programma's om ieder denkbaar rampscenario in een nieuw ontworpen gebouw te simuleren. Deze ontwikkeling brengt een belangrijke vraag met zich mee: zal het de mens ooit, ver in de toekomst, lukken om ons hele universum, iedere molecuul en atoom, iedere steen en ieder hemellichaam, of iets wat daar op lijkt te simuleren? Of misschien het universum vanaf de oerknal? Het hoeft niet een exacte kopie van ons universum te zijn, als dezelfde wetten er maar gelden. Als dit lukt dan kunnen wij evolutie simuleren, dan kunnen wij het leven nabootsen zoals wij het nu meemaken. Er zullen wezens ontstaan in onze virtuele realiteit en dezen zullen zich ontwikkelen tot complexe combinaties van koolstofketens net als wij, mensen. Als dit gebeurt, als wij het universum al in haar simpelste vorm kunnen simuleren, zonder leven, zonder mensen en dieren, maar met slechts de mogelijkheid tot ontwikkeling, hoe kunnen wij dan nog met zekerheid zeggen dat wij zelf niet in een simulatie leven? Hoe kunnen wij dan nog uitsluiten dat er op dit moment geen (opper)wezens geschokt naar onze aarde zitten te kijken en constateren dat wat ik hier schrijf de waarheid is? Niet. Als wij ooit een nieuwe werkelijkheid kunnen nabootsen dan durf ik met grote zekerheid te zeggen dat wij niet de eersten waren die op het idee van simulatie kwamen en dat wij dus een simulatie zijn. Sterker nog; de kans dat zij die ons simuleren zelf ook een simulatie zijn is aannemelijk groot.
Maar net als de absolute-wetmatigheidstheorie (zie vorige post 'Lotsbestemming') is het beter hier niet naar te leven want het roept een heleboel vragen en onzekerheden op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten